Epipactis degeniiSzentpéteri & Mónus, 1999 |
||||||
 |
||||||
|
Συν.: Epipactis halacsyi Robatsch subsp. degenii (Szentpéteri & Mónus) Kreutz
Κατανομή: Ελληνικό ενδημικό είδος με εξάπλωση τις μεγάλου υψομέτρου περιοχές του Ολύμπου. Πρόσφατα, παρόμοια άτομα εντοπίστηκαν σε δάσος οξιάς στο Πήλιο.
Περιγραφή: Περιγράφηκε ως νέο είδος μόλις το 1999 από τους Szentpéteri & Mónus, ενώ σύμφωνα με τον Karel Kreutz είναι συγγενικό με το είδος E. halacsyi που απαντάται στα βουνά της Πελοποννήσου. Χαρακτηρίζεται από τον εύρωστο και τριχωτό στο πάνω τμήμα βλαστό, τα σαρκώδη και περίβλαστα φύλλα τα οποία είναι σε σπειροειδή διάταξη και με κατεύθυνση συνήθως προς τα πάνω. Πέταλα λευκωπά ως ροδόχρωμα, ίδιου περίπου χρώματος με το καρδιοειδές επιχείλιο του οποίου η άκρη στρέφεται προς τα πίσω. Ποδίσκος ωοθήκης πάντα πρασινωπός. Το κλινάνδριο είναι καλά ανεπτυγμένο, τα δύο πλευρικά ακραία τμήματά του είναι σφαιρικού σχήματος στην αρχή, ενώ με την πάροδο του χρόνου μαραίνονται. Το ρυγχίο είναι καλά ανεπτυγμένο, πλήρως λειτουργικό με συνέπεια το είδος να είναι αλλόγαμο. Οι ανθήρες στην αρχή είναι συμπαγείς, ενώ αργότερα είναι κοκκώδους υφής.
Βιότοπος: Το είδος απαντάται σε νότιας κυρίως έκθεσης πετρώδη λιβάδια, δάση λευκόδερμης πεύκης και σπανιότερα σε δάση οξιάς επί ασβεστολιθικών υποστρωμάτων, σε υψόμετρα από (1.500-) 1.900-2.200 m. Από μερικούς θεωρείται ξηρόφιλος οικότυπος της Epipactis helleborine. Πάντως στον Όλυμπο, ακόμα και στα δάση οξιάς, η διάκριση από την Epipactis helleborine είναι μάλλον έυκολη.
Εποχή άνθησης: Μέσα Ιουλίου – αρχές Αυγούστου.
Syn.: Epipactis halacsyi Robatsch subsp. degenii (Szentpéteri & Mónus) Kreutz
Distribution: Greek endemic with a small distribution area at
high altitude regions of Olympos mountain. Recently identical plants discovered
at Pelion mountain. Described as a new species only in 1999 by Szentpéteri & Mónus, while according to Karel Kreutz, it is related to E. halacsyi, a species endemic to some mountains of the Peloponnese. Characterized by the robust and hairy, on top, stem. Its leaves are fleshy and arranged spirally on the stem and usually they point upwards. The petals are whitish to to pinkish, approximately the same color as the heart shaped epichil whose tip is directed backwards. Pedicel always greenish. The clinandrium is well developed, with its two lateral segment spherical at the beginning but quickly withered with time. The rostellum is well developed, fully functional, so the flowers are allogamous. Anthers in the beginning are compact, but later they acquire a granular texture.
Habitat: It usually prefers south exposure stony fields, in Pinus heldreichii forest's clearings, rarely under Fagus sylvatica, always on calcareous substrates, at altitudes from (1.500-) 1.900 to 2.200 m.
Flowering time: Mid July to mid August.
|
|
|||||
|
|
||||||
|
|
||||||
|
|
||||||
|
|
||||||
|
|
||||||
